«Мен шетте қала алмаймын» — БҚО провизорлық госпиталінің волонтері

04.08.2020 1212 0

Шілде айының басында, «белгісіз» пневмониямен ауыратын науқастар Облыстың жұқпалы және провизорлық ауруханаларына толып кетті. Медициналық персоналдың жетіспеушілік проблемасы туындады. Дәрігерлер, медбикелер мен санитарларды саусақпен санарлық қалды. Осы уақытта еріктілер дәрігерлерге көмекке келді. Көмектескісі келетіндер көп. Госпитальдағы жұмысы туралы «ОА» тілшісімен әңгімелесу барысында еріктілер Райхан Досқалиева мен Әли Тукашев айтып берді.

Облыста коронавирус жазы ыстық болды. Бұл тек шілде айында 42-45 градусқа жеткен ауа температурасы ғана емес. Адамдар тез дамып келе жатқан пневмониямен ауыра бастады. Суық тиюден басталатын ауру өкпеге тез әсер етеді. Көптеген жағдайларда бұл өлімге әкеледі. Ел билігі бұл пневмонияның не екенін және оны қалай емдеу керектігін анықтап жатты. Стационарларда науқастарға арналған төсек жеткіліксіз болды. Көптеген науқастар үйде қалып, өздері емделді.

Бұл жағдай жергілікті тұрғындарды бей-жай қалдырмады. Көптеген адамдар жұқпалы және провизорлық ауруханаларда пациенттер мен дәрігерлерге көмектесуге ниет білдірді.

Әли Тукашев пен Райхан Досқалиева облыстық аурухананың провизорлық госпиталінде бір айға жуық жұмыс істеуде.

Әли-18 жаста. Ол Ақтөбеден, Орал гуманитарлық университетінде, филология факультетінде оқиды. Оқудың бірінші курсын бітірді.

Ол Оралдағы провизорлық стационар туралы Әлеуметтік желілер арқылы білді.

— Мен «Жұлдыз» қорының Instagram парақшасынан госпиталь туралы білдім. Орал қаласына госпитальға көмектесу үшін арнайы келген. Сол кезде Ақтөбеде мұндай тәжірибе болған жоқ. Оның алдында аздап ақша табу үшін құрылыста кішкене істеген. Мен жұмыс істеуге және тегін көмектесуге баратынымды түсіндім. Содан кейін бәрі басталды, – дейді Әли Тукашев.

Оның айтуынша, ата-анасы оған кедергі жасамаған. Әрине, ол олардың алаңдайтынын түсінеді. Олардың тіпті қашықтықта да қолдау мен қамқорлықтарын сезінеді.

— Менің ата-анам қазір болып жатқан жағдайдан шетте қалмайтынымды жақсы түсінеді. Олар мені өздері осылай тәрбиеледі, сондықтан мен қолында пакеттері бар әйелдің жанынан жай өтіп кете алмаймын. Мен оны жеткізуге көмектесемін. Бұл біреуге біртүрлі болып көрінеді. Біреу мені өзін көрсету үшін деп айтар. Жоқ, мен үшін бұл жай ғана өмір нормасы», – дейді Әли.

Әли адамдарға, қоғамға пайдалы болу керек деп санайды. Оның көмегі қажет екенін және нәтиже беретінін түсінген кезде, ол үлкен рахат алады.

– Пациенттердің, олардың туыстарының алғысы-бұл менің пайдалы екенімнің нәтижесі. Ал пайда әкелу және көмектесу-бұл мені ауруханаға баруға итермелеген нәрсе. Біреу сахнада ойнағанды ұнатады, біреу көлікте үлкен жылдамдықпен жүруді ұнатады. Маған пайдалы болу маңызды. Білесіз бе, мен дәрігерлер ештеңе білмейді деп ойладым. Мен бәрін өз көзіммен көргенде, олар қалай жұмыс істейтінін көрдім, адамдарды о дүниеден қайтарып алып жатты. Мен ерікті болу туралы шешімімде қателеспегенімді түсіндім», – дейді жігіт. Біраз үзілістен кейін Әли өз жұмысы туралы айтуды жалғастырады. «Қазір диван сыншылары өте көп, олар әлеуметтік желілерде жазады, «дәрігерлер ештеңе білмейді немесе неге олар мұны істейді, басқаша емдеу керек»сияқты түрлі пікірлер бар, менің ойымша, егер сіз осындай ақылды болсаңыз, барып, өзіңіз жасаңыз», – деп Әли өз пікірімен бөліседі.

Әли дәрігерлер мен медбикелер туралы құрметпен айтады. Оларға қорғаныс костюмдерінде өте ыстық,кейде пациенттерге көмектесіп жүріп, ентігіп қалады.

— Мен қызыл аймақта жұмыс істеймін, онда бірнеше сағат бойы қорғаныс костюмінде жүру керектігін жақсы білемін. Оны шешкенде, ар жағындағы киіміңді сығып алуға болады. Маңдай және көз айналасы көзілдіріктен көгеріп кетеді Ауысым соңында қолғап су құйылғандай толып тұрады. Ал сіз қолғапты шешкенде, саусақтарды су сорып тастаған аппақ боп тұрады. Бірақ жұмыс барысында сіз бұл туралы ұмытып кетесіз, өйткені сіздің міндетіңіз ешкімді назардан тыс қалдырмау, қан тамырына дәрі жіберуге көмектесу, оттегі маскасын беру, пациентке қолдау көрсету», — дейді жас ерікті.

Оның ауруханадағы жұмысының екінші күні қорқынышты және өте ауыр әсер қалдырды. Әли дауысы дірілдеп, қарт атаның өліммен арпалысып жатып, қан тамырына дәрі жібермеулерін өтінді.

— Ол әлсіреген дауысымен әрең сөйлеп, өлгісі келетінін, Құдайдың қашан алатынын айтып, инені жұлып тастады. Оның денесі көкпеңбек болып жатты. Сол кезде мен де, дәрігер де оған көмектесе алмайтындығымызға қатты ренжідім. Мен адам енді қалпына келмейтінін түсіндім, және ол үшін өмірдің соңғы тынысы ауыр. Мен оған көмектесе алмаймын… бұл қорқынышты…», — деп еске алады Әли.

Райхан Досқалиева да «Жұлдыз» қоры арқылы госпитальдағы дәрігерлер мен пациенттерге көмек көрсету мүмкіндігі туралы білді.

Райхан, көзіне жас ала, жұмыс кезінде оқиғаны есіне алады. Мен қарттар үйінен әжені провизорлық ауруханада болған алғашқы күннен бастап қарадым.

– Сол күні әже таңертең үш-төрт қасық ботқа жеді, бұған дейін ол ештеңе жеген жоқ. Түскі уақытта мен оны екі ас қасық сорпа ішуге көндірдім. Ол өте ауыр күйде болды, мен оған су бердім, содан кейін жастықты түзедім. Келесі күні ол таңғы ас пен түскі асты жеуге жеткілікті күш жұмсады. Үшінші күні әже қайтыс болды. Мен оны іздедім, барлық жерден сұрадым? Қайтыс болғанына сенгім келмеді, мен оны жазылып келе жатыр деп ойладым. Бұл мен үшін өте қиын, өте ауыр болды, — дейді Райхан.

Оның айтуынша, ол өмір бойы әжені, қолының жылуын, оның қалай ұстағанын және аурумен күрескенін есіне алды.

Жағалай ауру, қайғы-қасірет көп жерде қуанышқа да орын бар. Райхан үшін бұл кешегі науқасты реанимациядан палатаға ауыстырған күндер болды. Процедуралардан кейін адам жазылып, қалпына келіп, үйіне жіберілді.

Адамға ауа жетпей, өмір мен өлімнің арасында, бір жұтым ауа үшін арпалысып барлық көмегің еш болып жатқанда, оның бір сәт демалып кеткенін көргенде, бұл мен үшін қуаныш пен жеңіс деп санаймын, – дейді Райхан.

Райханға провизорлық ауруханада жұмыс істеу көп нәрсені түсінуге көмектесті.

— Мүмкін, егер бұл жағдай болмаса, мен ешқашан жақын және жақсы адамдар мені қоршап тұрғанын сезбес едім. Мен өмірді бір рет бағалап, оны сүю керек екенін түсіндім. Өз денсаулығыңызды қорғау керек. Өзіңіз және жақындарыңыз үшін карантинді сақтаңыз. Сенім артуға үйрендім. Мен қызыл аймақта менімен бірге жұмыс істеген көптеген достар таптым-бұл таза жүректі, ашық адамдар. Менің провизорлық ауруханаға баруға деген шешіміме ешкім дау айтпады, олар мені қолдады, бірақ олар бұл үлкен қауіп екенін түсінді. Барлық туыстарым, достарым және балаларым қолдады (Райханның үш баласы бар, ол оларды жалғыз тәрбиелеп отыр,автор. ескерт.) осы өмір үшін алғысымды білдіремін, – деді Райхан Досқалиева.